Czy serio potrzebuję lekarza? Może to przeczekam?

Hej!

Dziś opowiem Wam historię o tym jak skręciłam kostkę i jak nieodpowiedzialnie postąpiłam. A jak Wy zachowujecie się, gdy coś sobie zrobicie? Od razu udajecie się do lekarza? A może staracie się  pomóc sobie domowymi sposobami? Ciekawa jestem, jak podchodzicie do tego typu spraw ;) Ja po prostu za lekarzami nie przepadam! Co poradzić :)

Jestem osobą dość niską. Mam tylko 158 cm wzrostu. Kiedyś bardzo mi to przeszkadzało, a dziś? Dziś uważam to za swój mały atut. Bo właśnie tak jest w życiu. Musimy się zaakceptować, swoje wady mniejsze, większe. Znalazłam w swoim wzroście plusy. Mogę spokojnie nosić wysokie obcasy i nie muszę obawiać się, że będę za wysoka. Choć osobiście uważam, za wysokie osoby w obcasach, też wyglądają dobrze. Lubie buty na szpilkach, słupkach, koturnach. Mam trochę takich butów i staram się mieć je na nogach, kiedy tylko jest okazja. Niestety chodniki nie są dla nas łaskawe i czasami mam taką obawę, czy aby na pewno, wybór moich butów jest słuszny. Ta obawa wzrosła wraz z dniem, w którym skręciłam kostkę. I nigdy nie sądziłam, że uda mi się to zrobić w taki sposób!

Tak jak już wspomniałam, lubię buty z obcasami. I mam ich dość sporą kolekcję. Pewnego letniego dnia, skusiłam się śmiało na koturny, wiązane w kostkach. Nie były one nawet aż tak wysokie, więc byłam ich pewna. Pięknie się prezentowały i pasowały do mojej stylizacji. Przechodziłam w nich około sześciu godzin i śmiało je zachwalałam, jakie to one nie są wygodne. Właśnie to mnie zgubiło! Kiedy już po całym dniu chodzenia stwierdziłam, że czas wracać do domu, moja noga w pięknym bucie się wygięła i upadłam. Wiązanie na kostce nie sprawdziło się przy klasycznej kostce brukowej. Wystarczyło, że źle nadepnęłam na wystającą kostkę i nieusztywniona noga po prostu się wygięła.

Szybko się pozbierałam, rozglądając się dookoła, kto mógł widzieć mój upadek. Na całe szczęście, nie usłyszałam za sobą, żadnych dziwnych komentarzy.  Kostka trochę zabolała. Bardziej jednak piekł mnie obdarty łokieć. Pozbierałam się z ziemi i ruszyłam do tramwaju. Wpierw szłam boso, ponieważ bała się kontynuować swoją podróż w tych butkach. Czekała mnie jednak podróż tramwajem, a więc bose stopy odpadały. Nie miałam wyjścia, włożyłam ponownie buty i wsiadłam do środku transportu. A gdy już dojechałam na miejsce, śmiało stwierdziłam, że tak w sumie to nic mi niema, nic nie boli i przejdę ten pięciominutowy kawałek do domu w butach.

Tak zastanawiałam się, czy nie iść do lekarza, ale ból był całkiem do zniesienia. Pomyślałam więc, że nie ma sensu! Przecież chodzić potrafię, ruszam nogą, to nic mi nie ma! Bardzo się jednak myliłam. Wieczorem moja stopa mocno spuchłą i już nie mogłam nią ruszyć. Kolejnego dnia było tylko gorzej. Smarowałam maściami, owijałam bandażem, na nodze nie mogłam stać. Mimo tego, nie miałam ochoty wybrać się do lekarza. Powtarzałam sobie, że samo przejdzie i będzie wszystko okej. Kolejnego dnia już stopa wyglądała lepiej, ale wciąż bolała. Na całe szczęście wtedy nie pracowałam, a więc mogłam spędzić te dwa dni w łóżku. I z każdym dniem było coraz lepiej. Ratowały mnie maści i tabletki przeciwbólowe. A przydałaby mi się wtedy orteza stopy i przede wszystkim porada lekarska.

Noga doszła do siebie po tygodniu. Wciąż jednak odczuwałam pewien dyskomfort, gdy ruszałam stopą przez prawie miesiąc. Skutki tego nieodpowiedzialnego zachowania są takie, że czasami, gdy źle stanę, to czuję ból. Obie kostki są też nieznacznie różnie. Ta, na której wystąpił uraz, jest nieco większa. Nieznacznie, co całkowicie mi nie przeszkadza. Dziś się do tego przyzwyczaiłam, ale kto wie co będzie później ;) Chyba jednak lekarz mnie nie ominie. Więc pamiętajcie! Zawsze korzystajcie z usług lekarzy! Nie róbcie tak jak ja!

Dajcie znać, czy i wy mieliście podobną historię.

PS. Na łokciu, została mi ładna blizna :D